Haken in de rots boren is als een snor tekenen op de Mona Lisa – Jim Bridwell
In september 2014 vond in Valle dell' Orco een internationale Trad klimmeeting plaats. De NKBV zond vijf gelukkige Nederlandse klimmers richting Italie.
Zie hier de foto's (© Kris Schrijvers).
De ‘trad meeting’ was georganiseerd door de Italiaanse Alpenclub (C.A.A.I) en stond in het teken van traditioneel klimmen. Volgens de Italiaanse Alpenclub (C.A.A.I) is traditioneel klimmen de puurste vorm van klimmen. De ethiek predikt: geen boorhaken in terrein dat middels mobiele zekeringen afgezekerd kan worden. Met zo weinig mogelijk artificiële middelen de grootste moeilijkheden in de rots overkomen; door middel van de juiste klimtechniek en een beetje moed, daarmee blijft het klimmen een eerlijke strijd (A. Rampani, 2012). De klimcultuur in de Italiaanse Orco vallei is gebaseerd op dit gedachtengoed. De meeste routes in de vallei hebben enkel boorhaken op de standplaats.
Terug naar september:
Het is twaalf uur 's nachts, Kris, Karel en ik zitten al de hele dag samengepropt in een Toyota Starlet. Maar de weg is niet lang meer, we rijden al een tijdje in Italië. Over Italiaanse kronkelweggetjes dolen we door mediterraans landschap. Na twaalf uur rijden naderen we onze bestemming: het dorpje Ceresole Reale, hoofdstad van klimmersparadijs Valle dell’ Orco. In het schimmige licht van onze koplampen zien we een rank postuur op de weg staan. Wanneer we de gedaante naderen verschijnt een kleine man met open armen en een brede glimlach. Mauro Penasa heet ons hartelijk welkom.
Even later worden we rondgeleid door het pension waar we een week mogen overnachten. Zo veel luxe hebben we nog nooit gehad tijdens een klimreis! Verbaasd en ons verheugend op de klimweek in het vooruitzicht drinken we nog een biertje voor het slapengaan.
De allereerste ochtend maken we kennis met de reeds aanwezige klimmers,een gezelschapbestaande uit 21 verschillende nationaliteiten. Gedurende de week worden we als Nederlanders zonder rots in thuisland lekkergemaakt met verhalen van klimmers die prachtig klimgebied om de hoek hebben. Het is erg leuk klimmers met allerlei verschillende afkomsten en achtergronden te ontmoeten. zo hebben we contact gelegd met Tsjechen die we waarschijnlijk nog wel tegenkomen in Tsjechië onder de voet van hun zandsteentorens.
We hebben een slaapadres in Zweden en wellicht een meeting in Wadi Rum in Jordanië in het vooruitzicht. De aanwezigheid van 21 nationaliteiten betekent ook 21 verschillende benaderingen van klimethiek, met als hoofdvraag: wel, niet of een beetje haken boren? De visies verschillen. De Slovenen klimmen in de Julische kalkalpen en veelal op mephaken. De Tsjechen daarentegen gebruiken knopen en zogenaamde Ufo's om hun zandsteentorens te beklimmen. Als zij haken plaatsen, wordt de eerste haak meestal boven de crux (de moeilijkste passage van een klimroute) geplaatst om de ervaring van de eerstbeklimmer te behouden. De Britten doen het nog minimalistischer door helemaal geen haken te willen plaatsen en een bouldermat mee te nemen.
Tijdens de klimweek worden alle nationaliteiten gemengd en klimpartners worden dagelijks afgewisseld. Mijn allereerste klimdag breng ik door met twee Sloveense Klimmers en Andrea Giorda, een Italiaanse local (valleilegende?) die mij verbaasd aankijkt wanneer ik vertel dat ik Nederlandse ben. We klimmen vandaag op de Caporal, op deze prachtige granieten wand werden de eerste routes in Orco geklommen. De foto hieronder geeft een impressie van de schoonheid.
Andrea geeft me de eer om alle lengtes van Diedro Nanchez (170 m, 6b obl.) voor te klimmen. Deze route loopt over de Caporal en volgt de prachtige versnijding die ook goed op de linker foto te zien is. Het klimmen is driedimensionaal, met veel jams en treetjes links, rechts, boven, onder en achter. Je moet dus goed om je heen kijken voor de puzzel maar het is echt een superleuke en heerlijk genüsklettern! Het Sloveense team gaat voor en maakt nog een mooie foto van ons.
Opmerkelijk genoeg klikt het heel goed tussen de Nederlandse crackaholics en de Tsjechische spleetmeesters. Op de regendagen die we helaas tegenkomen verenigen wij ons om de enigzins droge spleten, of ietwat vochtige offwidths te klimmen.
In de avonden komen alle klimmers bij elkaar en krijgt iedereen heerlijk te proeven van de Italiaanse keuken. Daarnaast doen de karaffen wijn op tafel de sfeer en de moeie lichamen ten goede. Na het eten verloot Mauro dan nog een kilo-zware chocoladereep voor de klimmer met de bijzonderste prestatie van de dag. Zo winnen Kris en Paul een keer zo'n reep met het klimmen van de route Mangos Colorados; een aid-lijn op de Caporal.
Over aid-klimmen gesproken, tijdens deze klimweek klim ik mijn allereerste aid-lijn. Karel en ik vonden de aid-route Crazy Horse er super mooi uitzien. Hoewel, aid? In de topo staat deze route als150 m 6c/A2. De eerste twee lengtes (7b/c,A0 4pa en 6c A2) klimt Karel voor omdat hij meer ervaring heeft met artificieel klimmen dan ik. Hij passeert de lengtes voornamelijk op microcams en klimt over een stukje 'bolted ladder'. De laatste meters volgt hij een prachtig buigend dak naar boven. Nadat ik als een aapje de route omhoog en opzij ben doorgeslingerd begin ik aan de derde lengte, een 6c. Wat zeg ik?! 6c? Uhhm... Nou, praktisch gezien is het 6c met méeeega runout of A2+/3. Dat wil zeggen, in de eerste meter kan ik nog een cam plaatsen maar daarna is er enkel plek voor wat micro nutjes, mephaken en laten zelfs rurps en een skyhook! Hoe cool is dit! Het overschakelen naar aid-klimmen vind ik geen enkel probleem. Hoewel ik niet super snel ben, ben ik wel helemaal in mijn sas met de hamer en haken in mn hand en laddertjes onder mij voeten. Karel kijkt met open mond toe en klimt uiteindelijk tevreden omhoog. De laatste lengtes linkt Karel aan elkaar en daarna dalen we breed glimlachend af over de prachtig gladde, goudbronze granieten wand.
Als ik moest kiezen welke evaring deze week het mooiste was zou ik niet kunnen kiezen alle route's waren prachtige belevenissen! Ik ben vele 'eerste keren' ondergaan. Het mogen voorklimmen van alle prachtige lengtes van Diedro Nanchez (170m, 6b obl.), met als zekeraar de valleilegende Andrea Giorda. De aid-route Crazy Horse, waarin ik mijn eerste A2+/3 lengte voorklom. De Fissura dell Disperazione, de naam zegt genoeg. Nautilus; mijn eerste ervaring met schoorsteenklimmen. Of de 6c+ lengte in Jedi Master die we daarna klommen? Of Legoland, het dakspleet-route die ik zeker een keer in het daglicht wil klimmen in plaats van in de laatste schemering...
Mijn enthousiasme over Valle dell' Orco zal me zeker doen terugkeren. Er is te veel moois om op te noemen... Versnijdingen, spleten in alle vormen en maten, schoorstenen, daken, en ja... ook platen.
Onderaan Caporal, na de klim ;)...
De één-na-laatste lengte van Diedro Nanchez, zeeeer mooie versnijding.
Nautilus, dé klassieker van Orco! Prachtige schoorsteen.
En de route Legoland, super vette dakspleet! Eéntje om voor terug te komen!